मङ्सिर २२ गते जनकपुरधाम ।
जनकपुरको यतिबेलाको अवस्था एउटा स्पष्ट सन्देश दिन्छ—धेरै परिवर्तनले सधैँ ठूलो प्रभाव पार्दैन।
यस वर्षको एनपीएलमा जनकपुरले गरेकाअनुसार कप्तानदेखि प्लेइङ–११, विदेशी संयोजनदेखि भूमिकासम्म अनेकौँ फेरबदल भए, तर परिणाम उस्तै रह्यो—निरन्तर संघर्ष, अनियमित प्रदर्शन र अस्थिर संयोजन।
कप्तानमा तीनपटक परिवर्तन, तर नतिजा उही
सिजनको सुरुवात नै गत संस्करणका कप्तान अनिल साह बाट भयो। तर लगातार तीन खेलमा पराजय भएपछि टिमले ठूलो निर्णय गर्यो—अनिललाई कप्तानीबाट मात्र होइन, प्लेइङ–११ बाटै बाहिर राखियो।
उनको ठाउँमा विदेशी खेलाडी वायन पार्नेल लाई कप्तान बनाइयो, जो प्रतियोगितामा जनकपुरले खेलिरहेको तेस्रो खेलबाट मात्र उपलब्ध थिए। पार्नेलकाे कप्तानीमा पनि टिमले जीत पाउन सकेन।
जनकपुरले यसपटक इतिहासमै पहिलोपटक विदेशी कप्तान ल्याएको थियो। पार्नेलको अन्तर्राष्ट्रिय अनुभव टिमको प्रमुख आधार थियो। तर मैदानमा त्यो अनुभवले अपेक्षित परिणाम दिन सकेन।
अनिल फर्किए, अर्धशतक पनि बनाए—तर स्थिरता आउन सकेन
पाँचौँ खेलमा अनिल साह फेरि प्लेइङ–११ मा फर्किए—तर ब्याटरका रूपमा मात्र।
फर्किएसँगै उनले उत्कृष्ट अर्धशतक प्रहार गरे र जनकपुरले सिजनको पहिलो जीत हासिल गर्यो।
खेलपछि अनिलले दिएको प्रतिक्रिया झनै महत्वपूर्ण बन्यो—
“कप्तानको दबाब नहुँदा ब्याटिङ सहज भएको छ। ब्रेकपछि मन हलुका भएको महसुस गरिरहेछु।”
तर निरन्तरता राख्न सकेनन्।पछि आएका दुई खेलमा उनका रन फेरि सुके, र टिमले कप्तान फेरि परिवर्तन गर्यो।
पार्नेल टोलीबाटै बाहिरिएपछि निकोल लफ्टी इटन कप्तान बने—तर नतिजा उही, हारको दुहूँधुही।
‘दबाब’ नै कारण : टिम व्यवस्थापनको स्वीकारोक्ति
जनकपुरका सहायक प्रशिक्षक मनोज कटुवाल ले नै अनिल कप्तानीको दबाबले जुधिरहेको बताए।
“अनिलले आफ्नै मनोवैज्ञानिक दबाब बताएकोले कप्तान परिवर्तन गरियो।”
अनुभवका आधारमा पार्नेललाई कप्तान दिइएकाे भए पनि टिम भित्रबाट आसिफ शेख र लफ्टी इटनहरूले समेत कप्तानलाई मार्गदर्शन गर्ने भूमिका निभाइरहेका थिए।
कम्बिनेशनमा अत्यधिक प्रयोग—‘स्थिरता’ कहिल्यै बनाइन
यस पटक जनकपुरले ८ विदेशी घोषणा गर्यो—सबैभन्दा धेरै।
इमरान ताहिर बाहेक बाँकी सबै नेपाल आए। तर त्यसपछि टिमले यति धेरै ‘एक्सपेरिमेन्ट’ गर्यो कि स्थिर टोली निर्माण हुनै सकेन।
- लाहिरु मिलान्था—गत संस्करणका सर्वाधिक रनकर्ता—तेस्रो खेलपछि नै बेन्चमा, त्यसपछि एक खेल पनि होइन।
- पहिलो खेल खेलेका लाहिरु समारकून पनि गुमनाम।
- बीचमा आएका संगीथ कूरे आउने–जाने।
- माज सदाकत तेस्रो खेलदेखि अन्तिमसम्म।
- वायन पार्नेल—३ खेल मात्र।
- सन्जय कृष्णमूर्ति र निकोल लफ्टी इटन ले मात्र सबै खेल खेले।
यति धेरै चलायमान संयोजनले टिममा न तालमेल बस्यो, न आत्मविश्वास बलियो बन्दै गयो। खेलाडीसँग भूमिकाको स्पष्टता पनि थिएन।
परिवर्तनले होइन, योजनाले जितिन्छ
यो सिजनले एउटा ठूलो सन्देश छोड्यो—
वार–वार परिवर्तनले समस्याको मूल कारण समाधान हुँदैन, बरु अस्थिरता झन् बढ्छ।
कप्तानको फेरबदल, विदेशीहरूको रोटेसन, प्लेइङ–११ मा निरन्तर हेरफेर—यिनले जनकपुरलाई स्थिर खेल शैली बनाउने मौका नै दिएन।
सिजनभरि खोजिएको ‘उपयुक्त संयोजन’ टिमले कहिल्यै फेला पार्न सकेन।
यदि भविष्यमा जनकपुरले प्रतिस्पर्धी शक्ति बन्न चाहन्छ भने—
स्थिर नेतृत्व, स्पष्ट भूमिका, र योजनाबद्ध टिम संरचना—यिनै तीन आधारमा नयाँ सुरुआत गर्नुपर्ने देखिन्छ।
